راستش قول داده ام
یک قولِ مردانه با دلم
ک پشتِ سرِ آدم ها حرف نزنم
حتی اگر جلویم ایستاده باشند
حتی اگر بغضی در گلویم کاشته باشند
حتی اگر اشکم را در آورده باشند
حتی اگر حالم را خراب کرده باشند
حتی اگر دوستشان نداشته باشم...
گچ نوشت: کارِ سختی است، هر روز باید ب خودم بگویم زیر قولت نزن خانم معلم!
تصوّر کن صبح ی روز تعطیل مث همین امروز با صدای گریه ی خودت از خواب بیدار بشی و کم کم گریه ت ب هق هق تبدیل بشه. بعد فکر کنی ک چه خوابی دیدی ک تو رو اینجور از خواب بیدار کرده و تَهِش برسی ب اینکه تو مدرسه سرِِ ی موضوع ک ب نظرِ تو صلاح بچه های کلاسته و ب نظرِ شخصِ مقابلت خانم الف ضروری نیست بغض کردی و بعد ک ازش جدا شدی بغضت ترکیده و شده اشک و از گونه هات جاری شده و همینا تو رو از خواب بیدار کرده!
حالا از صبح نشستی و ب این فکر می کنی ک اگه فردا موضوع مورد بحثو با خانم الف مطرح کنی و اون مخالفت کنه چکار می کنی؟
بغض می کنی و بعد اشک و بعد هق هق یا اینکه جلوش می ایستی و قانعش می کنی هر چند تجربه نشون بده این از محالاته!
گچ نوشت: کاش دایره ی صبوری معلم ها محدود می شد ب ارتباطشون با بچه ها و نهایتا خونواده ها شون، نه بعضی های دیگر!